Պարույր Սեւակ «Մի պահ զղջում եմ» Կարդում է՝ Նունե Ավետիսյանը

Ես օգնեցի բոլորին, ես ինձ միայն չօգնեցի, Կորով տվի ամենքին, միայն ինքս հոգնեցի։ Խորհուրդներով իմ խելոք խելք հավաքած գնացին Քանի՜- քանի՜սը կյանքում - ե՛ս էլի գիժ մնացի։ Ով հանդիպեց՝ ստացավ մի թաս գինի ինձանից, Լոկ ես գինի չըմպեցի իմ սեփական հնձանից։ Ի՞նչ եմ եղել ողջ կյանքում՝ հարսանքավոր ու քավոր, Մինչ ամենքից ավելի ինձ էր օջախ հարկավոր։ Վստահեցին ոմանք ինձ - հոգիս դարձավ գաղտնարան, Վստահեցի շատերին - գաղտնիքս առան ու տարան։ Ու զղջում եմ ես մի պահ. սեր ու բարիք եմ ցրել, Մինչդեռ պետք էր սեր հայցել, իսկ բարիքը՝ վաճառել...