КвН - 10 ( разговор Сафие и Мемдука)

- İyi misin ? Bır şey mi oldu ? - Gittiler. - Kim ? - Beni yalnız bıraktılar. Beni yalnız bırakıp, yemeğe gittiler. - Gelirler birazdan. Şimşekten mi korktun yoksa? .. Yalnız kalınca korkuyor tabi insan. Ben olsam ben de korkardım. - Seni yalnız bırakmazlar ki. - Belim ağrımış. Oturayım biraz şurada. - Oturma ! Orası pistir şimdi. - Aramamı ister misin kardeşini ? - İstemem. Keyifleri kaçmasın. Aylece yemeğe gittiler şimdi onlar. - Sen neden gitmedin ? - Ben dışarda yemek yemiyorum. - Ne yalan söyleyeyim, ben de sevmem. Ev yemeği gibisi var mı ? - O güzel yemek yapamıyordur ki. Yapıyor mu ? - Yapıyor. Annesinden öğrendi tabi. Kızım çok güzel yemek yapardı. - O nerde şimdi ? - Kaybettık. Uzun zaman oldu. - Başın sağ olsun. - Sağ ol... İnsan evladından uzun yaşamamalı demişti babaannem... üçüncü oğlunu toprağa verirken. Onla gelene kadar bizde bekle istersen. - Yok, ben giremem şimdi oraya. - Ama üşürsün burada böyle. - Evet. Ben en iyisi eve gideyim. İyi geceler. - İyi geceler.