Եղիշե Չարենց «երազ տեսա» Կարդում է՝ Նունե Ավետիսյանը

Երազ տեսա. Սայաթ -Նովեն մոտս էկավ սազը ձեռին, Հրի նման վառման գինու օսկեջրած թասը ձեռին, Նստեց, անուշ երգեր ասավ՝ հին քամանչի մասը ձեռին, Էնպես ասավ, ասես ուներ երկնքի ալմասը ձեռին: Ու էն երգին օրոր-շորոր, ինչպես հուրի, ատլաս ու խաս, Երազիս մեջ գոզալն էկավ՝ ինքն էլ վառման քաղցր երազ. Նազանք արավ, Սայաթ -Նովի սիրտը լցրեց միրգ ու մուրազ, Կանգնեց-մնաց՝ դեմքից քաշած օսկեկարած խասը ձեռին: Նայե՜ց-նայեց Սայաթ -Նովեն, ամպի նման տխուր մնաց. Ասավ՝ Չարե՛նց, էս գոզալից սրտիս մե հին մրմուռ մնաց. Սիրտս վառվեց, մոխիր դարձ