ҲАДИСИ 1- САВОБИ АМАЛҲО ВОБАСТА БО НИЯТ АСТ | ЧИЛ ҲАДИС АН-НАВАВИ

ҲАДИСИ АВВАЛ. (САВОБИ) АМАЛҲО (ВОБАСТА) БО НИЯТ АСТ Aз амирулмўъминин Умар ибн Хаттоб, رضي الله عنه, ривоят аст, ки гуфт: аз паёмбари Аллоҳ, ﷺ, шунидам, ки мегуфт: «Савоби амалҳо вобаста бо ният аст; ва ҳар касро му-вофиқи нияташ ҷазо дода мешавад; ва ҳар касро, ки ҳиҷраташ, ба сўйи Аллоҳ ва расули Ў бошад, пас ҳиҷрати ў ба сўйи Аллоҳ ва расули Ўст. Ва ҳар касро, ки ҳиҷраташ ба сўйи дунё бошад, то онро ба даст орад ё ба сўйи зане бошад, ки ўро ба никоҳ дарорад, пас ҳиҷрати ў ба сўйи ҳамон чиз аст, ки ба он сўй ҳиҷрат кардааст». Ин ҳадисро имоми муҳаддисон Абўабдуллоҳ Му-ҳаммад ибни Исмоъил иб-ни Иброҳим ибни ал-Муғи-ра ибни Бардизбеҳ ал-Бу-хорӣ ва имом Абулҳусайн Муслим ибни ал-Ҳаҷҷоҷ ибни Муслими Қушайрии Нисобурӣ дар китобҳои “Саҳеҳайн“-и худ, ки саҳеҳ-тарини китобҳои тасниф-шуда мебошанд, ривоят кардаанд. الحديث الأول «إنما الأعمال بالنيات» 1 — عَنْ أَمِيْرِ الْمُؤْمِنِيْنَ أَبِيْ حَفْصٍ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قَالَ: سَمِعْتُ رَسُوْلَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُوْلُ: إِنَّمَا اْلأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ وَإِنَّمَا لِكُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى. فَمَنْ كَانَتْ هِجْرَتُهُ إِلَى اللهِ وَرَسُوْلِهِ فَهِجْرَتُهُ إِلَى اللهِ وَرَسُوْلِهِ، وَمَنْ كَانَتْ هِجْرَتُهُ لِدُنْيَا يُصِيْبُهَا أَوْ امْرَأَةٍ يَنْكِحُهَا فَهِجْرَتُهُ إِلَى مَا هَاجَرَ إِلَيْهِ“. رَوَاهُ إِمَامَا الْمُحَدِّثِينَ أَبُو عَبْدِ اللهِ مُحَمَّدُ بنُ إِسْمَاعِيل بن إِبْرَاهِيم بن الْمُغِيرَة بن بَرْدِزبَه الْبُخَارِيُّ الْجُعْفِيُّ [رقم:1]، وَأَبُو الْحُسَيْنِ مُسْلِمٌ بنُ الْحَجَّاج بن مُسْلِم الْقُشَيْرِيُّ النَّيْسَابُورِيُّ [رقم:1907] رَضِيَ اللهُ عَنْهُمَا فِي “صَحِيحَيْهِمَا“ اللذَينِ هُمَا أَصَحُّ الْكُتُبِ الْمُصَنَّفَةِ.