Եղիշե Չարենց - Պոետ Կարդում է Նարեկ Մարգարյանը

ՊՈԵՏ Ինձ համար չարը դառնում է բարի, Անգույն առօրյան — մոգական երազ. Սիրում եմ բոլոր գույներն աշխարհի՝ Երկնային հեռուն ու աստղերն անհաս։ Եվ շրջիկների երգերը անհոգ, Վազքը կառքերի, փողոցի ուղին — Դառնում են հանկարծ հեռավոր ցնորք, Որ երազել է պոետի հոգին։ Երբ համբուրում եմ շրթերը կնոջ, Շրթեր, որ հազար մարդ է համբուրել — Հավատում եմ ես, որ նրանք քրոջ Շրթունքներ են կույս — ու մաքուր են դեռ։ Ո՞վ կհասկանա պոետի ուղին... Երբ փողոցներում թափառում է նա — Նրա թևավոր, աստղային հոգին Ճախրում է հեռու աստղերի վրա։ Ո՞վ կհասկանա, թե ինչո՞ւ է նա Համբուրում նեխած շրթերը կնոջ, Երբ նույն վայրկյանին աղոթում է նա Ստվերի առաջ հեռավոր քրոջ։ Ո՞վ նրա տրտում երգը կլսի, Երգը խելագար, կամ ցնդած մարդու։ Բայց նա մեռնելիս կժպտա, կասի. — Օրհնությո՜ւն քեզ, կյանք։ Հրա՜շք էիր դո՛ւ...