DOKĄD PROWADZI ZIELONY ŁAD? Analiza dokumentów i planów budowy nowej cywilizacji. JAN BIAŁEK

#polityka #ekonomia #publicystyka Po opublikowaniu przez Klub Rzymski raportu “Granice wzrostu“, latem 1972 roku w Sztokholmie w Szwecji odbyła się Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie Środowiska Człowieka. Jednym z kluczowych rezultatów tego historycznego spotkania było przyjęcie przez uczestników deklaracji zasad i planu działania na rzecz walki z zanieczyszczeniem środowiska. W 1984 r. Zgromadzenie Narodów Zjednoczonych udzieliło Gro Harlem Brundtland, ówczesnej premier Norwegii, mandatu do utworzenia i przewodniczenia Światowej Komisji Środowiska i Rozwoju (WCED), w celu sporządzenia profilu kwestii środowiskowych i opracowania planu działania określającego cele społeczności międzynarodowej w sprawach dotyczących rozwoju i ochrony środowiska. Prace Komisji doprowadziły do wydania w 1987 roku raportu Nasza wspólna przyszłość, zwanego również Raportem Brundtland, który spopularyzował termin “zrównoważony rozwój“ i jego definicję. Zgodnie z raportem opublikowanym przez Klub Rzymski w 1972 roku, Limits to Growth, raport identyfikuje światowe problemy zagrażające zdrowiu i bezpieczeństwu ludzkości oraz równowadze ekologicznej, od której zależy życie. WCED położyła podwaliny pod Konferencję ONZ w sprawie Środowiska i Rozwoju (UNCED), która odbyła się w czerwcu 1992 r. podczas Szczytu Ziemi ONZ w Brazylii, a której sekretarzem generalnym był Maurice Strong, dyrektor finansowy Lindisfarne Center. Strong, który był również związany z IONS, został okrzyknięty “niezastąpionym człowiekiem“ w centrum globalnej władzy ONZ. Strong rozpoczął swoją karierę w Demarais’ Power Corporation of Canada, a później został dyrektorem generalnym Petro-Canada, a następnie podsekretarzem generalnym ONZ. Pełnił funkcję dyrektora World Future Society, powiernika Fundacji Rockefellera i Aspen Institute oraz był członkiem Klubu Rzymskiego. Był członkiem-założycielem Planetary Citizens założonej przez Donalda Keysa, ucznia Alice Bailey. Na początku lat 70. był sekretarzem generalnym Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Środowiska Człowieka, a następnie został założycielem i pierwszym dyrektorem wykonawczym Programu Narodów Zjednoczonych ds. Środowiska (UNEP), agencji ONZ, koordynującej działania organizacji w zakresie ochrony środowiska i pomagającej krajom rozwijającym się we wdrażaniu przyjaznych dla środowiska polityk i praktyk. Podczas swojego przemówienia na Szczycie Ziemi, który magazyn Time opisał jako “karnawał New Age“, Edmund de Rothschild zacytował Teilharda de Chardin, który powiedział: “Człowiek może okiełznać wiatr, fale i przypływy, ale kiedy uda mu się okiełznać energię miłości, to po raz drugi w historii świata człowiek odkryje ogień“.