Ωχρά σπειροχαίτη

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ . . . . . . . . . . . . . . . Ἠταν ὡραῖα σύνολα τὰ ἐπιστημονικά βιβλία, οἱ αἰματόχαρες εἰκόνες τους, ἡ φίλη ποὺ ἀμφίβολα κοιτάζοντας ἐγέλα μυστικά, ὡραῖο κι ὅ,τι μᾶς ἐδίναν τὰ φευγαλέα της χείλη... Τὸ μέτωπό μας ἔκρουσε τόσο ἁπαλά, μὲ τόση ἐπιμονή, ποὺ ἀνοίξαμε γιὰ νά ᾿μπει σὰν κυρία ἡ Τρέλα στὸ κεφάλι μας, ἔπειτα νὰ κλειδώσει. Τώρα ἡ ζωή μας γίνεται ξένη, παλιὰ ἱστορία. Τὸ λογικό, τὰ αἰσθήματα μᾶς εἶναι πολυτέλεια, βάρος, καὶ τὰ χαρίζουμε τοῦ κάθε συνετοῦ. Κρατοῦμε τὴν παρόρμηση, τὰ παιδικά μας γέλια, τὸ ἔνστικτο ν᾿ ἀφηνόμεθα στὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Μιὰ κωμωδία ἡ πλάσῃ Τοῦ σὰν εἶναι φρικαλέα, Ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει πάντοτε τὴν πρόθεση καλὴ, εὐδόκησε στὰ μάτια μας νὰ κατεβάσει αὐλαία ὦ, κωμωδία! τὸ θάμπωμα, τ᾿ ὄνειρο, τὴν ἀχλύ. ...Κι ἦταν ὡραῖα ὡς σύνολο ἡ ἀγορασμένη φίλη, στὸ δείλι αὐτὸ τοῦ μακρινοῦ πέρα χειμῶνος, ὅταν, γελῶντας αἰνιγματικά, μᾶς ἔδινε τὰ χείλη κι ἔβλεπε τὸ ἐνδεχόμενο, τὴν ἄβυσσο ποὺ ἐρχόταν.