Եղիշե Չարենց-Վերջին աղոթք

Տե՜ր իմ, -էությու՛ն իմ, - հարազատ իմ, -այսինքն` Ա՛յն, որ չունեմ կյանքում և չեմ ունեցել, - Ա՛յն, որ միակն է ողջ կյանքում այս կամեցել Լինել ինձ հետ այնպե՛ս հենց, ինչպես իր հետ ինքը, - Չե՞ս զարմանում, Տե՜ր իմ, որ ես դիմում եմ քեզ, Ես` բանաստեղծս անահ ու մարտնչողս արի` Յուրաքանչուր նյարդով կապված այս վեհ դարիս, Յուրաքանչյուր «1 անընթ. բառ» կրկնապատիկ հրկեզ, - Տարօրինա՞կ է, չէ՞, որ ես դիմում եմ քեզ` Աստվածային վերին ճանապարհի Ինչ-որ` սրտի՜ս նման անգյուտ ու բարի, Արարածի` թերևս անզո՜ր ինձ պես…. Բայց ես դիմում եմ քեզ, ինչպես հաճախ Անապատում` ահեղ սամումների ժամին` Քարավանի տերերն արնաշաղախ- Թողած այնքան ուշիմ ու խորամիտ Փորձառությունն իրենց` լոկ ուղտերի դեղին Բնազդին են կառչում- և գտնում ուղին…