Vides ut alta stet nive candidum
Soracte nec iam sustineant onus
silvae laborantes geluque
flumina constiterint acuto.
Dissolve frigus ligna super foco
large reponens atque benignius
deprome quadrimum Sabina
o Thaliarche, merum diota.
Permitte divis cetera, qui simul
stravere ventos aequore fervido
deproeliantes, nec cupressi
nec veteres agitantur orni.
Quid sit futurum cras, fuge quaerere et,
quem Fors dierum cumque dabit, lucro
adpone nec dulces amores
sperne, puer, neque tu choreas,
donec virenti canities abest
morosa. Nunc et campus et areae
lenesque sub noctem susurri
composita repetantur hora,
nunc et latentis proditor intimo
gratus puellae risus ab angulo
pignusque dereptum lacertis
aut digito male pertinaci.
A poem about winter and the joys of youth lost by age, by Horatius. Set to pictures from my attempt to scale a mountain in the Alps in Roman armour of the 4th century, this is a reinterpretation of Horatius poem, in the sense that classical Rome’s waning days in late antiquity saw the loss of y
1 view
1226
372
4 years ago 00:02:26 1
Ad Thaliarchum - The Last Romans
4 years ago 00:02:19 1
Tyrtarion - Ad Thaliarchum (Horatii Carmen 9. ex libro I Odarum)