Οι Αζήτητοι the Rejected

Τα σώματα και τα πρόσωπά τους είναι διαφορετικά από τα δικά μας. Δεν κινούνται ούτε σκέφτονται όπως εμείς. Είναι παράξενοι, διαφορετικοί – τρελοί. Οι μορφασμοί, οι ματιές, οι κραυγές τους μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για τη δική μας κανονικότητα. Τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ανεχθούμε πλέον την ύπαρξή τους και τους φυλακίζουμε. Οι τοίχοι μας προστατεύουν όλους: αυτούς που είναι μέσα από την επιθετικότητα και την κοροϊδία κι εμάς από την αμφιβολία και το φόβο. Η τρέλα μας αγγίζει άμεσα, διεισδύει, καραδοκεί σε κάθε γωνία. Αντιμέτωποι με κάτι τόσο απροσδιόριστο, χαράξαμε όρια μέσα στα οποία φυλακίζεται η παράνοια με τον πιο αυθαίρετο τρόπο. Φτάνουμε ακόμα και να εξομοιώνουμε την παράνοια με συγκεκριμένους χώρους: τα άσυλα. Οι έννοιες γίνονται συγκεκριμένες, φέρνοντας μας ανακούφιση. Το μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ του Κωστή Ζώη για τους ψυχασθενείς της Λέρου και άλλων ιδρυμάτων, αναζητά αυτά τα τσακισμένα μάτια και τα παραμορφωμένα κορμιά. Μας ζητά να κοιτάξουμε καλύτερα, να αναθεωρήσουμε την κατάσταση. Μας καλεί να δεχτούμε αυτούς τους τρελούς σαν οπτασίες που μας παρουσιάζονται μέσα από έναν καθρέφτη. Μας προτρέπει να τους δούμε με διαφορετικό μάτι, ως θύματα. Ποια είναι η όμως πορεία της σταδιακής αποξένωσης και απόρριψης ενός ανθρώπου από το οικογενειακό και το κοινωνικό του περιβάλλον; Πώς είναι ο εγκλεισμός του στο ψυχιατρείο; Τι σημαίνει να βρίσκεστε στο ψυχιατρείο; Η τρέλα είναι αρρώστια ή μια σπαραχτική απόπειρα αυτονομίας; Όλα αυτά τα ερωτήματα θίγονται στο ντοκιμαντέρ «Οι Αζήτητοι», το οποίο γυρίστηκε το 1982 και βραβεύθηκε στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Ντ_