Serakh (“Athinaiki Kompania“ | Voula Karakhaliou)

|| Πίσω στα πυκνά τα καφάσια σαν τη δαιμονισμένη γυρνά χρόνια το γλυκό παλικάρι περιμένει η Σεράχ κι αγρυπνά Αστράφτει το σπαθί του καβαλάρη σαν τη φωτιά τα σίδερα λυγίζουν και σπαράζονται τα κορμιά και αρπάζει τη Σεράχ κι όλες λεν Αλλάχ, Αλλάχ έι γκιουλέ ολσούν Κλαίνε στα χαρέμια οι σκλάβες τρέμουν την οργή του πασά κλαίνε στο Σαράι οι Αγάδες που ρουφούσαν της Σεράχ την ομορφιά || // Там, за решеткой кафеса, Вьется, как дьяволица, она Годы молодца удалого Ждет Серах, без сна томится она. Блеснет внезапно меч в руках наездника, как огонь... Железо гнет, крушит тела врагов его быстрый конь! Вот хватает он Серах - Все вокруг: “Аллах Аллах!“ Эй гюле олсун!“ Плачут по гаремам рабыни - Гнева паши трепещут они. Плачут аги в сераля глубинах, Где Серах остались юные дни //