Жел болмаса шөптің басы қимылдамайды....

Мені осы жағдай бұрыннан ойландырып келеді. Соғыс жылдарындағы балалар далада киімсіз, ашқұрсақ, сабанның ішіне қонып жүріп жұмыс істепті. Ұйқысы қанбаған кейбіреуі ауырып қалсам ғой деп ойласа да ауырмағаны туралы естеліктерінде жазылады. Біз сол қатарлы кісілердің балалары әлсіз, ауруымыз көбірек болып өстік. Ал қазіргі балалар бізге денсаулығыңыз қандай мықты деп таң қалады. Мен мектепте мұғаліммін қазіргі уақытта бүйрек, тұмау, көз жанары әлсіз оқушылар өте көп. Ең қиыны есте сақтау қабілеті нашар, өзіндік ой қорыта білетін оқушылар өте сирек. Екпе салу осының тікелей болмаса да жанама әсерлерінің бірі болуы да мүмкін ғой деген ой ойымнан кетпейді...