ლექსი გაბრიელ ბერს - კონსტანტინე ცერცვაძე

ის თურმე მაშინ აფრთხობდა ავსულს ვით მეომარი ამ სირთულეს არც კი იტყობდა ჩაიხუტებდა, დალოცავდა მოსულს და წასულს , შეიყვარეთო ქრისტე ღმერთი ცრემლით იტყოდა. გათენდებოდა, ჩავიდოდით ლოცვის სათქმელად, ის კი - დაღლილი ლოცვით უკვე ქვემოთ გვხვდებოდა მზად იყო მუდამ ცოდვილების გარდასაქმნელად რა დიდი იყო, დიდებული, ვერვინ ხვდებოდა. შებინდდებოდა, დაგვლოცავდა საოცრად თბილი თვალცრემლიანი კელიაში დაბრუნდებოდა, დიდი ხნის შემდეგ მუხლმოდრეკით ვტირით და ვტირით რა გვეგონა თუ ის ოდესმე დადუმდებოდა დადუმდებოდა მონასტერიც, ეზოც და ბაღიც ზეთის ხილიდან ბულბულები გაფრინდებოდნენ, ვერ გავიგებდით “დაიჩოქე“-ს მკაცრად ნათქვამს და... ის ყვავილებიც მოწყენილნი ჩაფიქრდებოდნენ ჩაფიქრდებოდნენ, რომ ვერ მივხვდით, ვინ გვყავდა გვერდით, ვის ვერ გავუგეთ, ვერ მივიღეთ სულით ბრმობილმან, დღეს შევღაღადებთ, ვევედრებით ლოცვით და სევდით დაგვლოცოს ყველა გაბრიელმან მან განბრძნობილმან. კ. ცერცვაძე