Skąd się wzięła EUROLEWICA? Historia brunatno-czerwonej przeszłości. Niemcy po wojnie, czyli DACHL

Niemcy Zachodnie jeszcze długo po zakończeniu Drugiej Wojny Światowej były państwem upadłym. Prócz zniszczeń, biedy i alianckiej okupacji, niedawni poddani Hitlera musieli się mierzyć z patologiami systemowymi pozostawionymi przez nazistowski reżym. Zachodni alianci początkowo gotowi byli przeprowadzić w Niemczech rzetelną denazyfikację. Bardzo szybko przekonali się jednak, że próby usunięcia członków NSDAP z życia publicznego i politycznego, skazane są na niepowodzenie. Z opracowanego w roku 2016 raportu „Die Rosenburg” wynika, że do początku lat 70. byli członkowie NSDAP zajmowali połowę stanowisk kadry kierowniczej niemieckiego ministerstwa sprawiedliwości, a w niektórych jego departamentach stanowili okresowo nawet 70 procent pracowników. Szef komisji prof. Manfred Görtemaker napisał w raporcie, co następuje – tu cytat: „w latach 60. wszyscy dyrektorzy departamentów w resorcie sprawiedliwości mieli za sobą aktywną działalność w hitlerowskich instytucjach”. Z dokumentu wynika ponadto, iż za zbrodnie z okresu III Rzeszy ukarany został tylko jeden sędzia, nie, nie przesłyszeliście się Państwo - JEDEN. Ogromna większość sędziów, odpowiedzialnych za wydawanie pozasądowych wyroków śmierci na dysydentach, po upadku III Rzeszy kontynuowała karierę w „demokratycznych” Niemczech Zachodnich. W roku 1957, procent wysokich rangą urzędników ministerialnych z nazistowską przeszłością, był nawet wyższy niż w latach 1933 – 1945. W dużej mierze właśnie bezczynność aliantów przy ściganiu niemieckich zbrodniarzy wojennych wywołała w pod koniec lat 60. ubiegłego wieku, frustrację pierwszego powojennego pokolenia młodych Niemców. Eksplozja ich niezadowolenia, nazywana potocznie „rewolucją 1968 roku”, w ciągu niespełna dekady doprowadziła Niemcy na skraj wojny domowej. Wcześniej, bo już w roku 1970 powstała Rote Armee Fraktion, czyli Frakcja Armii Czerwonej. Grupa ta została założona przez Andreasa Baadera, Gudrun Ensslin, Ulrike Meinhof, Horsta Mahlera i paru innych lewackich aktywistów, którzy postanowili prowadzić walkę zbrojną jako formę oporu przeciwko faszystowskiemu państwu, kapitalizmowi i imperializmowi. Narodziny Rote Armee Fraktion były wynikiem kombinacji niezadowolenia społecznego, politycznego radykalizmu i aktywności sowieckich służb. Większość jej przywódców zostało z czasem wyeliminowanych – część przyjęła mniej radykalne rozwiązania, . federalistyczne idee Altiero Spinellego. I ci właśnie ludzie do dziś zajmują eksponowane miejsca w strukturach unijnych. I o tym właśnie będzie dzisiejsza audycja. #niemcy #historia #lewica