«Մեռնում եմ, բայց չեմ հանձնվում։ Ցտեսություն, Հայրենիք: 20/VII-41թ.»

«Մեռնում եմ, բայց չեմ հանձնվում։ Ցտեսություն, Հայրենիք: 20/VII-41թ.» գրությունը հայտնաբերվել է 50-ականներին Բրեստի ամրոցի Տերեսպոլի դարպասի մոտ գտնվող կազեմատներից մեկի պատին, երբ փլատակներն էին ապամոնտաժում: Ավելի ուշ գտնվեցին 1941-ի հունիսի 24-ին կազմված մարտական հրամանի կտորներ, որի շնորհիվ առաջին անգամ իմացան միջնաբերդի պաշտպանության ղեկավարների անունները: 1956-ին գտնվեց 393-րդ առանձին զենիթահրանոթային դիվիզիոնի մարտական դրոշը, որը մարտիկները թաղվել էին կազեմատներից մեկում: Բրեստի ամրոցի պաշտպանների հստակ թիվը դեռ հայտնի չէ: Մինչև նացիստական հարձակման պահը, այստեղ տեղակայված էին 6-րդ և 42-րդ հրաձգային ստորաբաժանումները, 17-րդ Կարմիր դրոշի սահմանապահ ջոկատը, ՆԳԺԿ-ի ուղեկցող զորքերի 132-րդ առանձին գումարտակը, շրջանային ենթակայության մասերը, ռազմական հիվանդանոցներ՝ 7-ից 8 հազար մարդու համար` չհաշված ընտանիքի անդամներին: Ամրոցի պաշտպանները ԽՍՀՄ ավելի քան 30 ազգությունների մարտիկներ էին։ Առանց սննդի, զինամթերքի և դեղորայքի, նրանք ավելի քան մեկ ամիս պաշտպանեցին միջնաբերդը 20 հազար գերմանացիներից: 3 տարի անց Կարմիր բանակը 5 օրվա ընթացքում ջախջախեց Բրեստի խորը ամրացված գերմանական պաշտպանությունը՝ խրամատներով, փշալարերով և հրետանիով։