Κώστας Καββαθάς: Και να ξανά γενιόμουνα πάλι αεροπόρος θα γινόμουν χωρίς την παραμικρή αμφιβολία!

Επίκαιρα/1970-1974Πώς να γίνετε πιλότος… ( 10-08-1972 ) Τεύχος 209 ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ καιρό μου είχε κολλήσει μια έμμονη ιδέα, να εγκαταλείψω τ’ αυτοκίνητα και ν’ ασχοληθώ με τ’ αεροπλάνα. Γιατί, σκεπτόμουν, να είμαι οδηγός αυτοκινήτου και όχι οδηγός αεροπλάνου;… Μια και δυο λοιπόν, πήγα στη σχολή οδηγών αεροπλάνων, για να μάθω να πετώ. Πρέπει να σημειώσω ότι η σχολή οδηγών αεροπλάνων είναι μια φανταστική σχολή και ουδεμίαν σχέσιν έχει με τις υπάρχουσες σχολές οδηγών αεροπλάνων. Κι αυτό προς αποφυγήν παρεξηγήσεων μεταξύ των δασκάλων οδηγών αεροπλάνων. Μετά από μερικά μαθήματα, όπου ο δάσκαλος με έμαθε να τροχοδρομώ, να απογειώνομαι και να προσγειώνομαι, μ’ άφησε μόνο μου. Πήγα «σόλο», που λένε και στην αεροπορία. Πριν όμως μπορέσω να βγω στον καθαρό γαλάζιο ουρανό και να κάνω τις βόλτες μου, έπρεπε να δώσω «εξετάσεις», για να πάρω δίπλωμα οδηγού αεροπλάνου. Μια και δυο, λοιπόν, πήγα στον τόπο των εξετάσεων. Ήταν ένα μεγάλο κομμάτι ουρανού, με στροφές και ένα περίεργο χώρισμα που έμοιαζε με φίδι ή καλύτερα με σαλιγκάρι. Τις άκρες του τις προσδιόριζαν μικρά, λευκά συννεφάκια. Άλλα συννεφάκια ήταν για να περνάς από μέσα και άλλα έφτιαχναν ένα μικρό σπιτάκι, όπου καθόταν ο εξεταστής των οδηγών αεροπλάνων. Κάθε οδηγός έπρεπε να κάνη μια διέλευση ανάμεσα από τα συννεφάκια που έμοιαζαν με σαλιγκάρι και μετά να περάση ανάμεσα απ’ τ’ άλλα συννεφάκια που έμοιαζαν με πόρτα. Ένας- ένας οι οδηγοί των αεροπλάνων περνούσαν απ’ τις δοκιμασίες και ο εξεταστής πέταγε μια φωτοβολίδα στο τέλος της κάθε μιας… Κόκκινη γι’ αυτούς που κόπηκαν και πράσινη γι’ αυτούς που πέρασαν. Κάθισα σ’ ένα παχύ, γκρι σύννεφο- θαρρώ πως ήταν κόμουλους που πή