Наста Кудасава. Але ўрэшце ўсё ўціснецца ў простае.
*
але ўрэшце ўсё ўціснецца ў простае:
неяк жыла,
спавядалася дрэвам,
хандру адганяла тундрай
ды за кожным празорыла ззянне і два крыла –
пра такіх яшчэ кажуць зазвычай
“не ўмела быць мудрай”.
і не ўмела:
ні поспехаў мець,
ні аплочваць пазык,
ні насіць ганарліва сваё касабокае цела,
але чуць у адчаі жніва маналог страказы,
але ў прыгаршчах адаграваць дождж асенні –
умела!
…і як лісце пяе,
і як льецца ў палёце вясла
тая ж праўда,
што вечна адкрытая сэрцам дзіцячым,
разумела заўсёды, таму і жыла – як магла,
бо